فاصله

ببین قضیه اینه که آدم از دور فک میکنه خیلی کارها میتونه بکنه. تو دل ماجرا باید بری تا ببینی چقدرش عملی نیست. علتش از دید من اینه که ما تو ذهنمون تصویر میسازیم و خیال پردازی میکنیم درباره اون موضوع. و خب تو خیال تو همه کار میتونی بکنی. همه چی قشنگه و شدنی. مثال ساده و دم دستی همین نوشتن. تا قبل اینکه وبلاگه رو باز کنم چه فکرایی که نمیکردم. فک میکردم یه کتاب دوازده جلدی مینویسم. اما حقیقتش اینه که وقتی تو دل ماجرایی همه چی عوض میشه. دوازده جلد کتاب تبدیل میشه به یه نامه دو خطی. تازه اگه تبدیل بشه.

عاشقی هم همینه. دوست داشتن، کار، خفن شدن. ببین وقتی عشق بین دو نفرو میبینی، عکساشونو میبینی و بهشون حسودی میکنی و دوست داری جاشون باشی یه برداشتی از عشق داری و وقتی تو دلش باشی یه برداشت دیگه. همه داستان ها چند بعد دارن و ما وقتی بیرونشیم یکی دو بعدشو میبینیم. بعد با تمام وجودمون حس نمیکنیم. مثل نوری که از یه زاویه به ما بخوره و فقط یه طرف صورتمونو روشن کنه. قطعا با نور خورشید ده صبح فرق داره.

از دور کار خفن یکی رو نگاه میکنم و میگم خوش بحالش. این دیگه چی میخواد از زندگی؟ اما کارم که یکم بهتر میشه به پوچی میرسم. از دور که نگاه میکنم میگم وای اگه من این توانایی رو داشتم چه کاهایی که نمیکردم. خدارو بنده نبودم. به تواناییش که می‌رسم دیگه اون ذوق اولی رو ندارم. یا واقعا اون کارهایی که فک میکردم با تواناییم انجام میدم تو ذهنم مبهم بود.

الان که این متن رو مینویسم پشت پنجره دارم به یه سری چیزها فقط نگاه میکنم و تو دل برخی از قضایا هم طبیعتا هستم. اونایی که تو دلشونم حس قبلشو بهم نمیدن. اما وقتی یکم خودمو ازشون تصور میکنم چندتا حس باهم بهم دست میده. یکیش ترسه. ترس نداشتنشون. یکیش غروره. تو دلشون باشی این حس بهت دست نمیده. یا شاید به من دست نمیده. سومیشم درست خاطرم نیست. اما در نهایت باز هم دور بودن واقعیشو درست درک نمیکنی. همش یه تصوره. 

نوشتن خوبه ها ولی قشنگ نوشتن یه چیز دیگت. در حال حاضر به دو گروه از آدم ها حسودی میکنم. یکی اونهایی که کارشون خوبه و یه اسم و رسمی واسه خودشون دارن. یکی اونایی که خوب مینویسن. 

پ.ن۱: خدایا یه روز من رو توانمند کن
پ.ن۲: من معمولا متن هامو بازخوانی نمیکنم. که اگه بکنم پاکشون میکنم

از طرف دوست زمینی تو